De kolonie van Internationale Broederschap was een groep van Christen-anarchisten die leefde volgens de idealen van pacifisme, antimilitarisme, vrij huwelijk en verwerping van alle staatsdwang. Een interessante geschiedenis verteld door Frans Ruijter.

De van oudsher katholieke boerendorpen Laren en Blaricum waren niet alleen ‘schildersdorpen’, ze werden ook bevolkt door allerlei al dan niet artistieke wereldverbeteraars, van vurige marxisten – zoals Henriette Roland Holst – tot christen-anarchisten.

Om de idealen van de vereniging in praktijk te brengen, werd de Kolonie van de Internationale Broederschap in 1899 in Blaricum opgericht door de Amsterdamse hoogleraar histologie, Jacob van Rees. Hij was een Tolstojaan, geheelonthouder, vegetariër, niet-roker en tegenstander van de dienstplicht.

In dezelfde periode (1898) stichtte Frederik van Eeden zijn kolonie ‘Walden’ in Bussum. Van Rees zorgde voor de financiering van de land- en tuinbouwkolonie in Blaricum maar bleef zelf in zijn Larense villa wonen.

De kolonie was op anarchistische en communistische leest geschoeid. De kolonisten kozen tijdens de spoorwegstaking van 1903 de kant van de stakers en dat voedde de geruchten dat zij de tramlijn zouden saboteren. Gezagsgetrouwe Huizer vissers, Blaricumse landarbeiders en Laarders vielen de kolonie aan, gooiden ruiten in en probeerden de drukkerij van het christen-anarchistische blad Vrede in brand te steken. De Kolonisten raakten geheel ontredderd en vonden dat zij niet langer in de vijandige omgeving van Blaricum konden blijven. De kolonie viel uiteen. In 1911 werd ze definitief opgeheven

Kom je ook? Aanmelden is niet nodig en toegang is gratis.