Wim Westerveld: “Als achttienjarige vertrok ik in 1963 naar Leeuwarden om de Elfstedentocht te rijden, achteraf de zwaarste ooit. Pyjamabroek onder de spijkerbroek, een jack tegen de wind, een dikke trui en om 7.50 uur van start. Bij de start hoorden we al dat we aan een kansloze missie begonnen vanwege de weersvoorspellingen. Zo bereikte ik om 16.40 uur Harlingen waar iedereen van het ijs werd gehaald. Ik was direct gegrepen door dit gebeuren en ging trainen om een volgende keer goed beslagen ten ijs te komen. Ik leerde mijn vrouw Betty kennen die ook schaatste, en vanaf toen trokken we samen door het land om vele wedstrijden op kunstijsbanen te rijden. Toen, 22 jaar later, kregen we eindelijk een herkansing voor de Elfstedentocht. Hierover vertel ik graag meer tijdens het themacafé op 6 februari 2025.”